ΣΥΝΟΙΚΙΑ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ (1961)

 

«Βρέχει στη φτωχογειτονιά.»

Γράφει ο Ιωάννης Φράγκος…

Ταινία-σταθμός του ελληνικού κινηματογράφου διά χειρός Αλέκου Αλεξανδράκη. Αναλαμβάνει σκηνοθεσία, παραγωγή και πρωταγωνιστικό ρόλο σε μία ταινία σαφώς επηρεασμένη από τον ιταλικό νεορεαλισμό. Ο ίδιος είχε δηλώσει μάλιστα πως το φιλμ έχει επιρροή από την ιταλική ταινία <<Ladri Di Bicyclette>> (''Κλέφτης Ποδηλάτων'') του Vitorio De Sicca. Η Συνοικία είναι μία καταθλιπτική ταινία που απεικονίζει χωρίς δισταγμό μία πάμπτωχη περιοχή της μεταπολεμικής Αθήνας. Μιζέρια, πείνα και έγκλημα παρουσιάζονται με μία ειλικρινή κινηματογράφηση που φτάνει στα όρια της προπαγάνδας. Είναι γεγονός πως κατά την διάρκεια της επίσημης πρεμιέρας το 1961 εισβάλλουν στην αίθουσα μία ομάδα αστυνομικών και διακόπτουν την προβολή λόγω κομμουνιστικής προβοκάτσιας. Ξεσήκωσε αντιδράσεις για δύο λόγους. 

 

Πρώτον λόγω της <<δυσφήμισης>> μίας Αθήνας που επιζητούσε έσοδα από τον τουρισμό, αλλά και της ριζοσπαστικής αλλαγής ρότας του τότε κινηματογράφου. Με απλά λόγια ο μεγάλος Έλληνας καλλιτέχνης επέλεξε μία ριζικά διαφορετική θεματολογίας ταινία που ξένισε σε όλους τους παρωπιδισμένους και δυσκοίλιους κριτικούς και μη. Προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις από όλους τους ηγέτες της χώρας με αποτέλεσμα να την πετσοκόψουν και να χαθούν για πάντα σκηνές και υλικό τουλάχιστον μισής ώρας. Ίσως αν η ταινία προβαλλόταν στις μέρες μας να μιλάγαμε για αριστούργημα... Όσον αφορά τις ερμηνείες, την σκηνοθεσία και την μουσική είναι τουλάχιστον άψογη και καινοτόμα. Οι μελωδίες του τεράστιου Μίκη Θεοδωράκη είναι εξαίσιες. Δεν μπορούμε βέβαια να αγνοήσουμε και την ερμηνεία του Γρηγόρη Μπιθικώτση που το τραγούδι <<Βρέχει στη φτωχογειτονιά>> στροβιλίστικε ως ποπ χιτ. Όλοι ζουν με ένα όνειρο, όλοι ζούμε με ένα όνειρο, ο Αλεξανδράκης πραγματοποίησε το όνειρό του προσφέροντάς μας μία από τις τρεις κορυφαίες ταινίας του ελληνικού κλασσικού κινηματογράφου. Βρέχει στη φτωχογειτονιά, βρέχει και στην καρδιά μας...

5/5!!!